Herkenbaar? Van die dingen die je niet wilt voelen, zoals een dingetje/bobbeltje, of eigenlijk knobbeltje (het ergste woord ever) ergens in je lijf waar het niet hoort? Zo voelde ik een paar weekjes terug een, ja, laten we het een dingetje noemen, onder mijn oksel/borst. Je schrikt toch, maar ik deed er cool over, dat is vast niks, en ik vergat het zelfs weer een tijdje. Maarja, dat soort dingen komen keihard weer terug in je hoofd, beetje spierpijn na het sporten en dan leek dat dingetje ook "uit te stralen". Na nog een dag in ontkenning te zitten, belde ik gisteren de huisarts, natuurlijk moest ik even langskomen, en dat kon vrijwel meteen. Nou ja, voel, voel, gelukkig was er verder niks raars te voelen behalve dat ene, superkleine, dingetje. vermoedelijk een cyste, "maar"
Zodoende kreeg ik een verwijsbriefje voor een mammografie en/of een echo. Just to be sure. Waarschijnlijk zou een mammografie niet lukken, omdat mijn borsten heel erg klein waren, aldus mijn huisarts.
Eenmaal thuis meteen het ziekenhuis gebeld, gelukkig kon het gewoon bij het ziekenhuis hier aan de overkant. En wel meteen de volgende dag, om 8:30. Prima, hoe eerder, hoe beter! Er volgde een middag/avond vol spanning, en spanning slaat bij mij vooral op mijn eetlust, die ik vaak toch al niet heb, ja, dat was dus weer niet handig! En ik zou Sandy niet zijn, als ik me dan stiekem ook nog eens druk maakte om het feit dat ik te weinig at en weer zou afvallen. Slapen ging redelijk maar uiteraard om 5 uur wakker en een kriebelhoest, het zal eens niet, als je vroeg op moet!!
Eenmaal wakker voelde ik me echt een wrak, je wil niet stressen, maar hoe hou je het tegen? Want ja, het is vast niks, maar wat als het wel wat is?? Nou, dan zou ten eerste mijn theorie niet kloppen, dat omdat ik al CF heb, ik er geen andere ziekte bij kan krijgen. Ik bedoel, logica, toch?? Oke, de suikerziekte misschien, maar die hoort eigenlijk bij de CF, bijzaak dingetje. Nou ja, uit bed, douchen, sprayen, niet eten, absoluut onmogelijk. Gelukkig gaat mijn altijd kalme vriendje mee naar mijn afspraak.
Na een kwartiertje wachten (we waren vroeg), mag ik naar binnen. En daar staat het martel-apparaat. Waar ik al veel over gehoord had, maar nog nooit meegemaakt. Ach, het zal vast meevallen, en hopelijk zegt ze dat mijn borsten inderdaad te klein zijn voor dat ding. Ik stuur daar zelf al een beetje semi-grappig, op aan, de mammografie-mevrouw zegt; "nee hoor, het past altijd!". Ze sjort aan mijn borsten alsof ze niet aan mij vast zitten, ik sta in een onmogelijke houding en durf amper te ademen. Wat is er gebeurd met de uitspraak "met borsten zijn we altijd heeeel voorzichtig?!?!" Nou ja, even doorbijten, en ik mag weer wachten in de wachtkamer, de radioloog gaat kijken en dan nog een echo doen, "schuift u maar op naar kamer 7".
Al snel mag ik naar binnen voor de echo, wederom met ontbloot bovenlijf, ach, ik voel me er niet eens ongemakkelijk bij. Ik mag liggen en de assistente vraagt of ik erg gespannen ben soms?? Uhh, ja, nogal!
Nou, de radioloog (-in opleiding) komt binnen en gaat "aan de slag". Er was niks afwijkends te zien op de mammografie, en ook op de echo was niks vreemds te vinden. Heel veel klierweefsel bladiebla. Kleine cyste dus toch. Maar, wel even over paar maanden voelen, indien ie toch groter wordt, even belletje naar de huisarts. En vooral niet elke dag voelen, was het advies. Ik hoefde me geen zorgen te maken. Nou, hoe opgelucht ben je dan?! Het duurde nog even voor alle spanning weg was, en ben nog steeds lichtelijk in stress-modus, echt 1 van de slechtste dingen die je je lijf aan kunt doen, maarja. Even lekker van me afgeschreven nu, jullie weten toch al veel te veel van me, dit kan er ook nog wel bij ;-)
En dan ben ik nu ontzettend blij, dat ik weer alleen mijn CF-zorgen heb, wie had dat gedacht!
-X-
