Plog donderdag 28-05-20

Tijd voor een random plog! Wat deed ik op deze dag?

Zoals elke ochtend kijk ik met een kopje koffie in bed de vlog van The Frey Life. Als je ze eenmaal volgt, ben je hooked. Zij heeft CF en heeft nu denk ik ongeveer een half jaar de Triple medicatie, sindsdien ben ik ze gaan volgen uit nieuwsgierigheid, en ze doet het er super op! Vervolgens lees ik de blog van Robert, sinds de quarantaine schrijft hij elke dag een blog over zijn bezigheden, ik hou ervan.

Deze hier is voor half 10 niet echt aanspreekbaar of in the mood voor knuffels.

Lijf gedouched en longen gesprayd, klaar voor een nieuwe dag. M'n haar is veel te lang en irritant, dus binnen no-time weer in een staart knot achtige situatie, maar leuk voor de foto, zo los.

Remco maakt een smeuïg roerei met chilisaus voor me!

 Na twee weken de laatste antibiotica pil. Of het geholpen heeft? Ik weet het werkelijk niet. Sinds symkevi snap ik weer niks van mijn lijf, met oneindig sputum, al wisselt het per dag. Nu lijkt de hooikoorts ook m'n longen dwars te zitten. Gelukkig volgende week op controle voor een wat beter beeld met longfunctie. Het is doorploeteren tot de Triple er is.

Onze wekelijkse AH bestelling. Ja, inderdaad oa drie kratten, maar er zitten ook weekboodschappen voor mijn moeder bij, die we later vandaag gaan brengen. Ik ben ontzettend blij met de AH bezorg optie, die we voor 't eerst probeerden in december, toen ik ziek was en Remco veel aan het werk. Nu met de hele Corona toestand is het ook weer echt een uitkomst, hulde aan de AH bezorgers die ook elke keer weer supervriendelijk aan de deur staan!

Ochtendwandeling, kat in zicht!

 Wat een prachtige dag weer!

 Happy family. Met m'n kale insectenhoofd. Ik moet echt naar de kapper. Maargoed. Dat komt wel. Moving on.

 Hier is een paar maanden terug een gebouw gesloopt en vervolgens is de grond ingezaaid met gras en bloemenzaad, het wordt elke dag groener, geweldig! 

 Even op de fiets gesprongen om nog een rekening te betalen bij de dierenarts. Ik moest afgelopen week een paar poep samples van Chara opsparen omdat ze regelmatig diarree had, alles was in orde en de diarree is weer over. Vermoedelijk is het het warmere weer, sowieso niet Chara's ding!

Overigens was ik hier op de e-bike, dus dat was een minimale inspanning hoor.

 M'n rug en schouders voelen stijf en pijnlijk, ik gooi er even een yoga in. Deze is van "Yoga with Adrienne", de Flexibility. Ik vind'm enorm fijn en doe deze regelmatig.

Daarna lekker de plantjes water geven en mezelf koffie. Mijn balkon is echt mijn favoriete plek met mooi weer, met plantjes, privacy en rust. Zen all the way.

Ivm een overschot aan komkommer (per ongeluk besteld terwijl er nog was) maakt Remco tzaziki voor lunch, lekker! Het recept staat nog kort op mijn @etenmetsandy Instastory, maar wees snel! 

Inmiddels zijn we naar mijn moeder gereden met de boodschappen. Ik ga daar mijn kookkunsten vertonen, ook dit vind je terug op @etenmetsandy , muhahaha. Neem dit vooral niet te serieus. Maar het staat er wel echt. Dus. Ik zou kijken.

Hey papa! Deze foto is fantastisch. Inmiddels is mijn vader alweer ruim acht weken geleden overleden. Ik kan er nog steeds niet bij. Ik mis'm en het is gewoon bizar dat je iemand zolang niet ziet en hoort, en dat dat ook niet meer gaat gebeuren. Terwijl je niet beter weet dan dat hij er normaal altijd was. Als ik bij m'n moeder ben, lijkt het alsof ie elk moment de straat in komt fietsen, en met z'n bezwete hoofd op je af komt om een zoen te geven. Klik klakkend met z'n fietsschoenen. 

 Eenmaal thuis na een half uur oneindig slijm ophoesten (why??) schrijf en teken ik wat in mijn positiviteits-dagboek. Ja echt, ik doe dit sinds kort. Gewoon voor mezelf, mijn psyche zeg maar, en de tekeningetjes hoeven niet mooi te zijn, pure ontspanning. Dus bijvoorbeeld schrijf je op wat je die dag blij maakte, waar je trots op bent, of dankbaar.

Daarna Friends kijken, voor de zoveelste keer, maar ik blijf het zo leuk vinden, en ik blijf er om lachen. 

Tot de volgende blog of plog!

Papa

 Love this picture.

Ik wil al zo lang wat schrijven over hoe het gaat, maar waar moet ik beginnen? Er is zoveel gaande. De Corona crisis is fucked up maar nog steeds niet mijn grootste zorg. Het maakt al het andere wel een stuk moeilijker. Inmiddels is mijn vader alweer zes weken en een dag geleden overleden. Hoe kan dat in godsnaam zo snel gaan? Ik kan nog niet eens bevatten dat hij zo ziek werd. Nadat we hoorden dat de kanker terug was en er geen behandeling meer mogelijk was, was hij binnen twee weken overleden. Je zag 'm elke dag achteruit gaan, zijn eigen ik verdween langzaam. Praten ging moeizaam, hij was enorm mager geworden. Kon alleen nog in bed liggen. Wat een tegenstelling tot zijn normale fitte zelf.
 
De laatste avond waren we met z'n vieren bij elkaar, mijn moeder, broer, ik en m'n vader. Die avond zou hij in slaap worden gebracht. De dag erna overleed hij pas echt. Nadat wij drietjes gegeten hadden, zaten we om hem heen, een beetje beduusd. Ineens vroeg m'n vader, is er al koffie? De morfine had hem tijdelijk een opleving gegeven. M'n moeder zette koffie en de woonkamer vulde zich met die heerlijke koffiegeur. M'n vader genoot intens van letterlijk zijn laatste kopje koffie, en benoemde dat ook. Daarna zei hij over ons alledrie wat moois, dit deed ons allemaal enorm goed, we hadden het nooit verwacht.  Het heeft mij kracht gegeven om verder te gaan.
 
De crematie was heel bijzonder. Zeer intiem omdat we vanwege de Corona maar weinig mensen konden uitnodigen. Dit was lastig, maar mede hierdoor was het een hele bijzondere dag. Met elkaar sloten we de kist, afschuwelijk maar ook heel mooi, en onwerkelijk. Eigenlijk gaat het ook als een roes aan je voorbij zo'n dag, het grootste deel huilend. Maar de liedjes waren perfect, hij heeft er zelf ook nog een paar kunnen uitzoeken.
 
Het is een hele uitdaging om mijn, ons leven, weer op te pakken, mede doordat Corona ervoor zorgt dat er maar weinig kan. Mijn familie en ik hebben elkaar al die tijd wel veel gezien, onmogelijk om dat niet te doen, in zo'n situatie, je hebt elkaar keihard nodig. En zo ontstond er een kringetje die alleen elkaar zag, dus veilig genoeg. Ik ben ontzettend trots op mijn moeder hoe ze er mee omgaat, en hoe ze mijn vader verzorgd heeft tot de laatste dag, zoveel liefde tussen hun die laatste weken, dat is eigenlijk ook een hele mooie herinnering, hoe triest het tegelijkertijd ook is. Uiteraard was die liefde er altijd al, maar het werd denk ik even uitvergroot.


 

Hierboven een foto van ons laatste weekendje weg met z'n allen, dit was in oktober. Hoe bijzonder dat we dat toen nog gedaan hebben, totaal niet wetende wat ons te wachten stond.

Ik merk dat ik over mijn grenzen gegaan ben. Ik dacht ook dat ik onoverwinnelijk was. Beetje moe? Dat verdween zodra ik gewoon doorging. Maar de laatste dagen lijk ik wel uitgeput. Ik moet nu dus even pas op de plaats maken en de dagen wat rustiger houden, en gewoon toegeven aan slapen overdag. Ook start ik even een oraal kuurtje na overleg met mijn longarts. Hopelijk is dat afdoende.

Zomaar een woensdagochtend

Woensdag 6 mei. Mijn driemaandelijkse controle afspraak in het ziekenhuis gaat niet door. In plaats daarvan zal ik gebeld worden. Om 11 uur. Ik ga wat eerder uit bed voor mijn ochtend dingen en het lukt ook nog om een goede wandeling met de hond te maken, in een ietwat versneld tempo op de terugweg. Uiteraard ben ik ruim op tijd thuis.
11 uur. Ik zit klaar. Echt ontspannen kan ik dan niet, dus ik neem me voor om na het gesprek lekker koffie te maken en op het balkon op te drinken.
11:10: Hmmm, ik moet poepen. Nou, dat kan even niet hoor.
11:20: Kut, ik had gewoon naar de wc kunnen gaan. Nu kan 't al helemaal niet meer, of wel? Oke, ik ga nu naar de wc, mijn buik is alweer dagen lastig, dus ophouden lijkt me een slecht idee, een gemiste kans zelfs! Ik zet het geluid van de telefoon uit, ik kan niet gestoord worden tijdens dit delicate proces. Desnoods bel ik terug.
Oke, gelukt, en ik ben nog niet gebeld, win!
11:30: Ik word onrustig, ik ga wel even stofzuigen. Telefoon op trilstand en in kontzak. Oh. de stofzuiger zit vol, even legen. Oh. De vuilnisbak is vol, even vervangen. Oke, stofzuigen maar! Oh. Hij is leeg. Gisteren vergeten op te laden. Derp!
Ondertussen is Remco weer terug van een boodschap en gaat koffie maken. Ik gooi mijn sokken uit en doe slippers aan. Met koffie genieten in de zon!
Stiekem check ik nog even mijn online dossier of ik me niet vergist heb in datum en tijd, nee, echt vandaag. Fuck it allemaal, voor mijn part bellen ze helemaal niet meer, radio KINK gaat aan!

13:00: Mijn arts belt. Toch wel blij om en hij had een prima reden voor uitlopen. "Geeft niet hoor", hoor ik mezelf zeggen. Hij laat me voluit praten over de moeilijke tijd die ik gehad heb en eigenlijk nog steeds in zit. Mijn arts is de beste.