vrijdag 18 december 2020

2020 en mijn nieuwe normaal

 


 

Hoi lieve lezer! 

Een jaar geleden had ik niet kunnen bedenken hoeveel er nu, een jaar later, veranderd zou zijn. 

 
Geen papa meer.
De grootste en meest ingrijpende verandering van allemaal. Wanneer ik naar mijn ouders ga, is daar alleen mijn moeder. Het voelt als een grote leegte in mijn hart. Tegelijkertijd voel ik zijn aanwezigheid nog altijd, zeker bij mijn moeder thuis. Soms pak ik even het stuur van zijn racefiets vast, dat voelt warm, en brengt me naar hoe het de laatste keer voelde.

Geen hoestbuien meer.
Dit was ook het jaar van bijzondere nieuwe medicatie. Al vrij snel merkte ik dat ik de nachten zonder hoesten door kwam, ook na eruit gaan voor de wc. Mijn normaal was dat ik dan standaard ging hoesten en dan vervolgens weer uit bed moest om een en ander eruit te hoesten, ondertussen een spelletje spelend op de tablet of een boek lezend met een glas water erbij. Ook bij wakker worden was het wachten op de eerste hysterische hoestbui om vervolgens normaal aan mijn ochtend koffie te beginnen. Ik hoest en kuch hier en daar nog wel, en ook moet ik nog mijn best doen voor sputum ophoesten, maar het verschil met ervoor is best wel bizar. BI-ZAR ;-)

Geen vingerprik meer.
Dit is al zo normaal dat ik het bijna vergat. Maar sinds begin dit jaar kreeg ik de Free Style Libre waarmee je met een sensor op je arm en een simpele scan van je telefoon je suiker kunt meten, anywhere, anytime. En dan zie je ook nog hoe ie ervoor was in een grafiek, en of ie stabiel, stijgende of dalende is. Alhoewel ik een enkele keer nog een vingerprik doe voor de zekerheid, omdat de sensor wat achterloopt, is het inmiddels iets uit de prehistorie voor mij.

Online boodschappen doen.
Een jaar geleden deden we dit voor het eerst, omdat ik ziek was en Remco veel werkte rondom de feestdagen, het beviel prima maar vervolgens was naar de supermarkt gaan gewoon weer prima. Maar in deze pandemie bestellen we de boodschappen weer lekker online om wat risico uit te sluiten. Inmiddels vind ik het heerlijk om gedurende de week het lijstje aan te passen en steeds weer te bedenken wat we voor een week, of langer, allemaal gaan eten. Op vrijdag staan de nieuwe aanbiedingen online en daar word ik nu dus heel enthousiast van, hoe triest! Helaas heb ik er vandaag niks aan. Onze volgende online bestelling staat pas over anderhalve week, iets met feestdagen drukte. Maar tussendoor gaan we dan gewoon naar een dit jaar ontdekt winkelstraatje met slager, groenteman en bakker.

Online sporten.
Sinds een paar weken zit ik bij een online CF sportgroepje. Deze groep bestaat al veel langer maar ik dacht dat het niks voor mij was. Via een video chat sporten we met elkaar, waarbij er een paar zijn die oefeningen bedenken en ons flink laten zweten. Het is geweldig, super motiverend en helemaal niet awkard, zoals ik had verwacht. Ook vandaag heb ik weer spierpijn van gisteren. Ik heb intussen de fysio sport ook weer opgepakt voor 1 x in de week, want dat stukje sociaal daar miste ik ook enorm. Alleen daar wordt alles ook weer lastiger omdat we nu niet meer in een groep mogen trainen maar iedereen apart en volgens mij maar een half uur. Dus ik overweeg dat voorlopig weer even te laten en me compleet op online sporten te focussen. We zien het wel!

Een auto.
Ik twijfelde om dit te noemen. Maar het is wel een enorme verandering die veel vrijheid geeft. Ineens kunnen we zomaar naar het bos of strand rijden om te wandelen met de hond. Regen? Daar is de auto en je kunt gewoon naar, ehh, ja, naar weinig eigenlijk op dit moment. Maar toch. De reden dat ik het gevoel heb dit niet te noemen is omdat het de auto van mijn vader is en het dus zowel fijn als verdrietig is. Ik had liever nog mijn vader gehad en geen auto. 

Wat is uit eten gaan?
In februari deden we dit voor het laatst. Iets waar ik altijd enorm van geniet, uit eten, voor lunch of avondeten, of gewoon ergens wat drinken. Mensen kijken, mensen tegenkomen. Niet kunnen kiezen uit de heerlijke gerechten. Ervan genieten met familie of vrienden, gezelligheid! Deze verandering is uiteraard niet blijvend, en ook het ergste niet. Ik ben wel gewend periodes te hebben waarin dit lang niet kon. Maar nu kan niemand het. Gek genoeg stemt mij dat triester. Het gemis van gezelligheid in de stad, of ik er nou wel of niet ben. Does that make any sense? 

 
Tot de volgende blog, en vermoedelijk was dit de laatste dit jaar, dus ik wens je ondanks alles hele fijne dagen maar vooral een veel beter nieuw jaar!!