zaterdag 22 december 2018

Plog vrijdag 21-12-18


Nou, wat heb je vandaag allemaal gedaan, Sandy??


Het is 9 uur. Ik ben al anderhalf uur wakker, heb al koffie gekregen van Remco die inmiddels naar werk is, maar uit bed gaan is moeilijk. Maar ik moet! Van mezelf vooral. Ik heb nogal een strakke routine in de ochtend die begint met rond 9 uur douchen, doe ik dat niet, valt eigenlijk de hele dag in de soep. Is dat erg? Ja nee


Ik voel me hypo-ish maar mijn suiker is echt keurig netjes zo in de ochtend, maar eten mag er wel in opzich, maarja, eerst dus beginnen met douchen.


Goedemorgen Chara!


                         
Goedemorgen kerstboom!


Na het douchen spray ik met een zoutoplossing. Met mijn oude vertrouwde ouderwetse porta-neb. Dit doe ik voor het ontbijten, zodat ik dat er niet al hoestend uitkots.


...........


We made it outside! Het is k*tweer. Miezerig en het waait hard. Longen don't like. 


Na de wandeling ga ik meteen stofzuigen. Helemaal niet handig, energie-technisch gezien. Maar het ligt weer vol met haar van ons monster, en daar word ik gewoon heel a-relaxed van. Gelukkig helpt monster mee.


Nog even wat antibiotica sprayen. Sinds een maand of twee heb ik eindelijk een nieuwe i-neb, en ipv een kwartier (of soms langer) ben ik nu in 3 a 4 minuten klaar. O M G. Het is nu veel minder een ding geworden om te doen, ik zie er niet meer tegenop en kost geen energie meer. En dat na jaren aanklooien met een stom apparaat wat dus eigenlijk gewoon niet goed bleek. 


Ik word overvallen door een creatieve ingeving. Ik grijp het aan en creatief er op los. Ik heb sowieso weer een enorme pennen en stiften obsessie de laatste weken, dan kijk ik oa filmpjes over bepaalde stiften. Zo heeft iedereen zijn afwijkingen.


Ah ja, de onvoorspelbaarheid van CF. Ineens voel ik me gewoon zwaar belabberd, koud, moe, klam, en er komt uiteindelijk vieze zooi m'n longen uit. Het zit gewoon allemaal niet helemaal lekker daar binnen, maarja, we kijken het weer even aan, uiteraard. 


Ik heb mezelf van de bank gepeld want Chara moet uit. Het doet me enigszins goed.


Daarna zit ik toch ietsje te laag, ik liep al zo sukkelig rond met schrapende voeten. Dusja, iets eten, thee, en paracetamol.


Soort van klaar om op pad te gaan. Gelukkig heb ik mijn e-bike. Anders had ik het niet zien zitten. Ik zoef door de wind heen naar de stad.


Lekker uit eten met een lieve vriendin. Supergezellig! Dit is mijn hoofdgerecht, mijn voorgerecht zie je op @etenmetsandy sluikreclame.
Vriendinnetje gaat nog even de stad in hierna, of ik mee ga. Lijkt me uiteraard heel gezellig maar mijn lichaam trekt het echt niet, andere keer!


In love with Haarlem <3


Na nog wat bankhangen met Remco, wat gespray en ge-eet, is het bedtijd, blij dat ik er in lig! 





Tot een volgende blog of plog!

-X-




































vrijdag 14 december 2018

Typisch.




Inmiddels ben ik alweer ruim een half jaar veertig. En ja, dat vind ik nog steeds gek. En niet kloppend. Even afgezien van HOE MOOI HET WEL NIET IS, omdat ik voor een CF patient best oud ben. Maar eigenlijk voelt dat helemaal niet zo mooi, alleen maar eng. Dus. Hou op.

Nu even vanuit mijn normaal-persoon-zijnde perspectief. Want dat ben ik namelijk ook nog, ergens. Ik gebruik al een paar jaar een superfijne dagcrème van de HEMA. Lekker voordelig, en ook echt fijn in gebruik. Genaamd 30 up. Dus, voor 30 jaar en ouder (joh!). Dat vond ik op mijn 35ste best een big deal, toen ik er nog uitzag als 25, nu voelt het al veel normaler. Maar, ik kan deze crème al een tijdje niet vinden, en had daarom al eerder een andere, soort van "leeftijdsloze" crème aangeschaft. Alleen die is het nou net niet, weet je wel. Nu de bodem hiervan in zicht komt, toog ik weer richting HEMA, maar wederom was mijn oude vertrouwde potje er niet. Vandaag heb ik het maar even gevraagd. Het is dus tijdelijk niet leverbaar, en ze kunnen niks zeggen over wanneer het er weer zal zijn, het zal er waarschijnlijk wel OOIT weer zijn, maar ze kunnen er NIKS over zeggen.
Dilemma. Want. Er bestaat ook een 40 up variant. In feite zou ik deze nu "moeten" aanschaffen, ongeacht of de 30-variant er is of niet. Want hee, je bent toch 40? Maar dat was ik sowieso niet van plan. Voorlopig. Nu ik dat dan een soort van zou moeten, omdat mijn eigen crème er niet is, weiger ik dat ook. Ik kan nog niet dealen met een potje dagcrème van 40 up. Is het ontkenning? Probably yes. But I don't care.

Ik vind het maar typisch.

Liefs,

Sandy

P.S: Uiteraard ga ik mijn zoektocht naar de juiste dagcrème uitbreiden naar andere winkels. Tips zijn welkom. Voor de ietwat rijpe huid, maar het hoeft nog geen anti-rimpel te zijn ;-) 

vrijdag 7 december 2018

All time low




Oeps, het is alweer ruim drie maanden geleden dat ik een blog schreef, terwijl ik er wel steeds zin in heb, maar dan niet precies weet waarover, of wel waarover, maar dat het gewoon te persoonlijk wordt misschien, WAT IK ALLEMAAL VIND, DOE en DENK. Anyway, ik dwaal af. Aanleiding voor een blog is nu in ieder geval mijn drie maandelijkse controle bij de longarts. HOE GING HET??

Ik was redelijk gespannen toch wel voor de longfunctie, maar ik voelde me redelijk stabiel, dus het kon haast niet anders dan gewoon weer lekker 40% zijn, of hoger, please?
Eerste Fev1 poging: 36%
"Ah ja, de eerste gaat altijd slecht"
Tweede poging: 36%
"Oh, hmm, nou ja, nog een keer"
Derde poging: 36%
"Hmm oke, ja het lijkt wel of dit het een beetje is he.. (in mijn hoofd al half in een depressie, en zin om te janken)"

Even de andere test tussendoor, die ook wel iets minder bijzonder was, en nog een keer de fev1 test om te kijken of het misschien toch nog wat omhoog kon: 36%
Ja, ik wil echt alle scheldwoorden hier typen die ik dan van binnen roep maarja, he, dat is ook weer zo wat. Je kunt je er vast een voorstelling bij maken.
Ik heb namelijk nog nooit op 36% gezeten, 37% was het laagst, dat was een kleine dip na net starten met de Orkambi, daarna ging het geleidelijk weer terug naar zelfs een keer 41%. Ik blaas sowieso meestal niet echt met grote verschillen, altijd alles heel geleidelijk, en nu leek mijn "gewonnen" 3% (om en nabij) in een keer verloren te zijn. Denk ik hier teveel over na? JA. Maar het is ook fucking confronterend!

Ik was dan ook erg benieuwd naar wat de longarts ging zeggen, door zo'n getal weet ik ook spontaan niet meer hoe ik me echt voel, voelde ik me inderdaad stabiel? Was ik niet steeds onwijs moe, heb ik niet een irritante hoest in de ochtend (ehh ja, maar dat heet CF). We bespraken het, en hij begreep het eigenlijk ook niet, het enige wat opviel, was dat met vochtig weer, ik inderdaad meer last heb van kortademigheid, gepiep, long GEZEIK in het algemeen, maar niet echt ziek, weet je. Dus stelde de arts voor om nog een keer te blazen, maar dan na het inhaleren van een snelwerkende luchtwegverwijder.
"Ach, dat kan toch volgende keer anders wel?" Zei ik, totaal geen zin hebbende in nog een keer longfunctie blazen. Maargoed, hij wilde het juist nu, en belde of er een plekje was. Dat was er en zo geschiedde.
Daar zat ik weer. Longen nu gevuld met Ventolin. Mijn favoriete longfunctie-mevrouw ook nog (en nee, dat heeft geen invloed op zich, echt niet)
Eerste poging: 38%
Tweede poging: 38%
Vervolgens kwam longfunctie-mevrouw met een tip hoe ik anders kon blazen, een andere techniek, ALS HET WARE.
Derde poging: 40% (insert feest-emoji)
Vierde poging: 41%
Je begrijpt, ik was zeer opgelucht. Maar, was het nou de Ventolin? Of de andere techniek? Of gewoon omdat het twee uur later was? Kan ik die 36% als niet geblazen ervaren?
Verder overleg met arts volgt nog, of er eventueel een pufje bij moet, want ik gebruik namelijk al een langwerkende luchtwegverwijder (ja oke boring dit, vertel liever nog meer over je gevoelens van depressie, opluchting, alles...)

Vervolgens had ik de dag erna (gisteren) echt een rukdag, hoofdpijn, hele zere borstkas van het blazen en gewoon doodmoe. Met schuldgevoel zeg ik dan de fysio af, maar het heeft gewoon geen zin om te gaan en me daarna nog slechter te voelen, ook met een paar drukke dagen in het verschiet (oftewel drie dagen achter elkaar een sociale afspraak, goh, nou..!). Dus ik moest van mezelf in ieder geval op zijn minst wel de 6000 stappen halen om enigszins goed bezig te zijn. Tja, ik moet altijd erg veel van mezelf, maar zo blijf ik blijkbaar soort van op de been. Misschien komt daar wel een keer een blog over, want volgens mij is dat niet bepaald normaal, of wel? ;-)
Deze blog sluit ik nu af, voor ik weer afdwaal, tot snel!



dinsdag 4 september 2018

Hoe ik de CF jaarcontrole 2018 doorkwam.


Gisteren had ik weer de grote CF-jaarcontrole in het AMC. Altijd best spannend, confronterend en enorm vermoeiend. HOE GING HET?!

VERMOEIEND.


Ik had het in plogvorm willen doen. Maar somehow dacht ik er niet aan om overal foto's van te maken, of had ik er gewoon geen zin in, dus dat idee is exit.

Rond 8:20 zat ik al bij het lab te wachten om een lading bloed te laten prikken en een bloedgas uit de vinger te laten persen. Stipt om 9 uur kwam ik aan bij de longverpleegkundige. Hier altijd een gezellig praatje, hoe het gaat, sputum inleveren, in een potje plassen op de wc (seriously, dat valt nog niet mee), i-neb laten uitlezen, vragenlijst invullen, en ontbijten.
Vervolgens een afspraak met de longarts, en ik was zeer verheugd dat mijn eigen vertrouwde arts er weer was, na een lange tijd afwezig te zijn. Konden we meteen even een jaar bijpraten.
Normaal zou ik dan naar de fysiotherapeute gaan, maar omdat zij in een vergadering zat, was het plan eerst een CT scan te laten maken, en dan zou alles precies uitkomen. Maarja, uiteraard liep dat uit, en zat zij vervolgens op mij te wachten, en moesten we enigszins gehaast de hele riedel afgaan. Misschien dat mijn 6 minuten wandeltest daarom beter was? Maar liefst 18 meter verder dan vorig jaar, en ik kwam precies uit op 600 meter. Ik liep me wel zes minuten het rambam en kreeg ontzettende kramp en pijn in mijn kuiten. Ik moest en zou ergens een verbeterd resultaat behalen, blijkbaar. So she did.
Beenspierkracht was gelijk gebleven en is gewoon goed. Handknijpkracht was duidelijk beter, ehhh, I dunno why?
Tegen half 1 kwam ik aan op mijn kamer met bed, alwaar je kunt lunchen en uitrusten. Jammer dat de lunch pas kwart voor 1 kwam en ik om 13 uur alweer bij de longfunctie moest zijn, whatever, dan eet ik wel na de longfunctie from hell.
Want dat is het. Het is niet zo maar een standaard longfunctietest, maar een hele uitgebreide, en alhoewel het interessant is wat daar allemaal uitkomt, is het zwaar k*t om te doen.
Voordat we begonnen aan de test wilden ze nog even een bloedgas uit de pols halen, want daar halen ze dan blijkbaar weer andere informatie uit dan de vinger-prik-bloed-gas. Ja hoor tuurlijk. Haat aan bloedgas prikken maar deze persoon deed het fantastisch en ik heb niet eens een blauwe pols vandaag, hulde!
Oke, de test der testen, de uitslag waar het om draait. (nee hoor, of ja, toch wel)
Ik was zelf vooral gefixeerd op de fev1, wat een belangrijk dingetje is, als in, wat is je longfunctie? Nou, 40%. En dat is dan de fev1. Ja, hij was dus 40%. En in mei 41%. Dat is natuurlijk praktisch hetzelfde. Dus laten we daar niet moeilijk over doen. Het was wel irritant dat er bergen slijm loskwamen tijdens het blazen, en ik meerdere keren echt wat eruit moest gooien, zo erg had ik dat nog niet eerder tijdens een test. Better out then in, I guess. Maargoed allerlei in en uit adem ellende, halverwege standaard echt zin om te zeggen dat ik er mee kap, maar toch maar gewoon braaf doorgeblazen.

Uiteindelijk terug op mijn kamertje, tijd voor de lunch. Nog even een gesprek met maatschappelijk werk en de diëtiste. Die laatste was natuurlijk zeer tevreden over mijn eetgewoontes van tegenwoordig, en ik liet haar mijn @etenmetsandy account op Instagram zien (wat, volg jij die nog niet?! -->  K L I K  <-- )
Niks mis met mijn eet-dagboek, misschien kan de eiwit inname wat hoger, dus daar zit ik nu bovenop, uiteraard.

En dan het afrondende gesprek met IEDEREEN. Serieus, het blijft een confronterend moment, drie artsen, een verpleegkundige (maar 1 dit keer, dus dat viel mee), de fysio, de diëtiste, maatschappelijk werkster, en twee onbekende, vermoedelijk co-assistentes, in een hoekje. Een groot scherm met al mijn uitslagen, en dit keer ook een kleiner scherm alwaar op het tafereel live te zien was, en ik dus mijn bleke, vermoeide en verschrompelde zelf zag zitten (ik heb geen laag zelfbeeld hoor, dit was totally realistisch en sarcastisch).
Eigenlijk gingen we vlot door alles heen. CT scan geen schokkende dingen, lab-uitslagen prachtig, op het enorme zouttekort na (het is iedereen een raadsel). Stabiele longfunctie, en hier ook een verbetering te zien, er blijft namelijk minder lucht achter bij uitademen dan voorheen, waardoor je dus gewoon lekkerder ademt, en dat had ik eigenlijk ook al wel gemerkt (thx Orkambi!)! Ja, behalve vandaag dan, want omg wat is het t*f*s benauwd vandaag. En last but zeker not least: Ik ben 5 kilo aangekomen in een jaar tijd.
Mag het alsjeblieft allemaal in deze lekkere flow blijven??


Doei en bedankt voor het lezen!

vrijdag 25 mei 2018

OMG, ik ben 40!




Nou, dat is wel even een dingetje hoor! Inmiddels is het alweer een week na mijn verjaardag (die heel gezellig was!), dus ik ben al helemaal gewend, or am I??? Het voelt natuurlijk niet anders, maar het idee dat ik nu 40 ben, klopt eigenlijk naar mijn idee helemaal niet. Ik voel me serieus nog amper 30 ofzo, en ik zie er volgens mij ook niet echt uit als "een veertiger", hoe die er dan ook uit moet zien.
Ik merkte allerlei vage emoties rondom dit getal. De herinnering van een sleutelhanger met de tekst "Het leven begint bij 40", die ik aan mijn moeder gaf op haar 40ste verjaardag, toen ik 10 was, schiet de hele tijd door mijn hoofd. Huh?? Hoe ben ik ineens 40 dan? Kan ik nog wel gek doen, ben ik niet veel te onvolwassen? Kan ik nog wel een super korte jeans aan? Ben ik wel helemaal normaal? Nou ja, dat sowieso niet, maargoed.
Het moeilijkste eigenlijk, is toch ook wel het CF ding erbij. Gemiddelde levensverwachting is nu 40, ik ben nu 40. Niet eens te vergelijken met de levensverwachting die echt bij mij hoort, namelijk 20. Dus daar moet ik me niks van aantrekken. Ik moet blij zijn dat ik dit bereikt heb toch? Fuck you CF, en alles, I kicked your ass! Maar ehh nee, zo voel ik dat niet. Ik heb wel heel veel geluk, maar dat is het. En verder vind ik het best eng dat ik al zo "oud" ben, want in feite gewoon dichter bij de afgrond. Dus. Dat.

In other news... Afgelopen week blies ik gewoon een longfunctie (fev1) van 41%! Say what? Ja, dat is dus best bijzonder. Weer een procentje erbij gesprokkeld. 41% had ik voor het laatst geblazen in januari 2016, dat was toen al een tijdelijke opleving, want zat daarvoor zelfs op 38, en vlak erna op 39, en toen begon ik in juni 2016 aan Orkambi. Na een minimale dip naar 37%, bleef ik uiteindelijk terug op de 40 hangen, en nu dus 41, tja, het lijkt misschien allemaal minimaal, maar ik vind het dus echt geweldig. Helemaal omdat ik before Orkambi, elk jaar een paar procentjes kwijtraakte, gewoon, heel geleidelijk.
En mijn VC MAX (de maximale hoeveelheid lucht die je in en uit kunt ademen) was dus van 2,90 L naar 3,29 L gegaan, en dat is best een flink verschil, opzich. De longfunctie-mevrouw was helemaal verbaast erover, dus hoera en alles. Maar echt.
(Waarschijnlijk allemaal mede mogelijk maakt door een orale AB kuur die ik weer eens geslikt had ondanks bijwerkingen (angst). Heel fijn dat ik niet meteen een infuus hoefde dus, dit keer.)

Ook is mijn gewicht ineens stijgende, dus ehhh, wat? Tja, na dus bijna 2 jaar Orkambi kan ik nu echt wel zeggen, het werkt bij mij, het gaat alleen heel geleidelijk, dus hopelijk is dit voor mede-CFers nog een beetje hoopgevend, die er pas een half jaar aan zitten met weinig resultaat.

Tot de volgende blog!

X

donderdag 29 maart 2018

I guess I'm a foodie now.




Instagram heeft er een nieuwe foodie bij! Want die waren er nog niet genoeg. En guess what, it's me (lame!). Maar toen ik voor de zoveelste keer weer in Instagram verzonken was en de lekkerste food-posts tegenkwam, op zoek naar leuke recepten, dacht ik, waarom maak ik daar ook geen Insta voor aan? En dan specifiek gericht op mijn eigen eeuwige struggle, moeten aankomen en dus zoveel mogelijk eten, vanwege CF, maar tegelijkertijd constant opletten wat je eet, vanwege de suikerziekte. Hier ben ik dagelijks (on)bewust mee bezig, en zonder arroggant over te willen komen, ik weet het serieus beter dan mijn diëtiste. Zoals veel CFers dat na jaren ervaring volgens mij wel hebben. 
Tel daar bij op dat ik ineens een enorme eetlust gekregen heb, en dan heb je dus @etenmetsandy . Die eetlust komt overduidelijk door Orkambi, was ik de eerste maanden nog meer verafschuwd van eten dan anders, kijk ik nu uit naar elke maaltijd. Ik ga niet meer over mijn nek als Remco 's ochtends al zegt, wat zullen we vanavond eten? Nee, ik ben nu vaak eerder degene die erover begint, met een plan reeds klaar. Het is gewoon een bizar verschil AND I LOVE IT. Oke, ik heb er absoluut nog mindere dagen tussen, zit soms na drie happen ineens toch al vol, enzovoort, maar over het algemeen gaat het veel beter. Ik heb mijn ontbijt binnen een kwartier op, ipv een uur. En ik eet nog meer ook.

Anyway. Zodoende kwam ik er achter dat koken best leuk is, en nieuwe recepten uitproberen ook, of zèlf dingen bedenken, nog leuker! Gewoon iets in elkaar flansen met de ingrediënten die er nog zijn. Een plank vol met kruiden helpt ook, maar die is sowieso aanwezig sinds Remco hier woont. Ik heb ook een gekke drang om bepaalde superhandige dingen constant in (grote)voorraad te hebben. Zoals bijvoorbeeld tomaten in blik. Gewoon het goedkoopste merk uit de supermarkt. Het kost geen f*ck, en het smaakt super, ideaal als simpele basis voor een pastasaus, of lekker door de curry, of een soep. Gewoon. Handig. Voor snelle recepten. Want ja, ik ben (nog) niet het type wat uren staat te kokkerellen, ik hou van simpel, en vers-ish.

Dus. Mijn verse Insta-account is nu twee dagen in de lucht. En ik heb al 20 volgers, ik vind dat serieus cool. En lief. Want het is toch een beetje gek "to put yourself out there", als de zoveelste etens-gerichte instagrammer. Het is een harde wereld. Dacht ik een Franse fan te hebben, een of andere olijfolie-shizzle, die ik terugvolgde, en vervolgens een lief Frans berichtje van ontving, viel me vandaag op dat ie me gewoon alweer ontvolgt heeft, nou jaaa zeg, maargoed, zo gaat dus dus, allemaal nep, om zoveel mogelijk volgers aan te trekken. But it's all good. Ik ga gewoon mijn ding doen, en heb met dit idee mezelf nog meer gemotiveerd om op zoek te gaan naar leuke eet (en drink) ideeën, dus dat houdt me weer van de straat, en in de keuken. En als ik dan eventueel iemand nog kan inspireren is het helemaal win-win!
Dus, lijkt het je ook leuk, volg me dan op @etenmetsandy . Overigens ben ik nog niet 100% tevreden met die naam, dus als iemand een betere, meer catchy naam heeft, kom maar door!

X!

vrijdag 23 februari 2018

Ik blies het dak eraf


Oke!


Gisteren was het weer zover, afspraak in het AMC om te kijken hoe ik ervoor sta. Erg fijn dat ik dit keer gewoon weer eens drie maanden weg kon blijven sinds de laatste afspraak, en ook geen vage mails tussendoor hoefde te sturen over twijfelachtige wel-niet infectie feels (of erger: over; longbloedingen, het woord wat ik liever niet noem, type of hoor.
Ik had er dus best een goed gevoel over, en hoopte stiekem een verbazingwekkend goede longfunctie te blazen. Maar meteen besefte ik dat ik waarschijnlijk minder zou blazen omdat ik te hoge verwachtingen zou hebben, dus kwam ik er met mezelf uit om gewoon heel blij te zijn met een zelfde longfunctie als de vorige keer. Eenmaal in de wachtkamer voelde ik toch wat zenuwen, slaat nergens op, want als je je best oke voelt, wat doet de rest er dan toe? Hup, blazen. In de kinder-longfunctie-kamer. Gek genoeg blaas ik daar meestal wel goed, ligt vast aan het apparaat, maar dat zou niet zo mogen zijn natuurlijk. Dus toeval.

Anyway, 37, 39, 40% bij de derde poging, yes! Na een vierde poging nogmaals 40%, dan is dat het in principe wel, en je kunt wel blijven blazen maar daar word je ook niet blij van. Vorige keer was het 39%, en toen na een pufje luchtwegverwijder aldaar perste ik er een 40% uit, maar dat is dan een soort cheaten. Dit keer had ik s ochtends al een pufje van een lekker spullie genomen (is sinds een paar weken dat ik dat standaard doe) en dus blies ik waarschijnlijk daarom 40%, soort van een beetje van jezelf en een beetje van Maggi. Naja, wat een geouwehoer Sandy, je blies dus gewoon 40%? Ja, ik blies 40% en ik ben fucking blij.

De conclusie die ik trek na mijn oude longfuncties te bekijken, is dat ik nu al twee jaar op ongeveer hetzelfde zit (met minimaal ge-jojo), terwijl ik normaal zeker 3% per jaar verloor. Stiekem toch Orkambi-power, dat kan niet anders. Op een bescheiden manier mooie resultaten!

Ook was ik nog wat aangekomen wat mijn BMI nu 20 maakt wat best normaal is. Ik eet ook als een malle de laatste tijd, en ik eet in twee dagen een zak walnoten leeg, wat neerkomt op 500 calorieën per dag. En ja, dat doe ik voornamelijk voor de lol want ze zijn heerlijk. Sowieso een goede tip als je aan wilt komen maar bijvoorbeeld ook suikerziekte hebt (vergeet vooral je pancrease/creon niet).

Inmiddels zijn we ook alweer een week terug van Brugge. Het was te gek en ontzettend gezellig met lieve vrienden die gelukkig mijn situatie goed begrijpen. Het was ook niet zo koud als waar ik bang voor was, gewoon perfect weer, voor februari. Zon, geen wind. Allemaal best goed volgehouden met wat dutjes tussendoor en rustig opstarten. De dag van naar huis gaan was ik wel compleet naar de kl*te, maar ik wilde zelf perse nog een stukje door de stad wandelen ipv meteen naar huis, met m'n ogen half open is dat gelukt, vervolgens een paar dagen echt flink uit moeten rusten, voor zover dat kan met een hond dan ;)  Ik was gewoon echt op, maar dat was het dubbel en dwars waard, en zit nu alweer een volgend tripje uit te zoeken, want geestelijk knap je er enorm van op! Lekker in een andere omgeving zijn.

Nu op naar de lente, nou ja, nadat de belachelijke koude week die er aan schijnt te komen voorbij is dan, temperaturen van min 4 overdag, what the ....!? Totaal geen zin in, en erg verwarrend met mijn tropische woonkamer temperaturen, met de hele dag zon hoeft de verwarming overdag niet aan en is het toch alsof het zomer is, heerlijk in een t-shirtje vertoeven, tot je naar buiten moet.


Feels!! #mood






vrijdag 2 februari 2018

Hoe overleef je de winter?




Jeetje, al meer dan twee maanden geen blog of plog, hoe kan dat nou? Wat doe je dan allemaal? Nou, niet veel hoor, ik probeer ongeschonden (lees: Netflixend) de winter door te komen vooral, althans, zo voelt het. Kou en vocht zijn niet de beste omstandigheden voor een cf persoon, maar dat verschilt ook weer per persoon natuurlijk. Persoonlijk vind ik de koude maanden gewoon k*t en kl*te, sorry hoor, maar echt. Als het gaat vriezen verkrampen m'n longen en dat maakt inspanning lastiger, bij vochtig weer ook zoiets, maar dan gepaard met veel slijm en gehoest. Verder vond ik de sneeuw even geleden dus wel weer helemaal awesome, en ik ging dan ook een lekkere wandeling met Chara maken door een halve sneeuwstorm, gewoon om de sneeuw te horen kraken en erin weg te zakken met m'n voeten, om Chara superblij erdoor heen te zien springen, priceless! Dat was dus leuk, en precies genoeg winterpret voor deze winter.

Eigenlijk zit ik dus al met mijn hoofd al helemaal in lente-sferen. Zelfs zo erg dat ik al ontkiemde paprika en pepertjes heb, wat zeg ik, ontkiemd, het zijn al bijna mini plantjes en ze moeten snel overgepot worden. Ergens las ik dat dit de perfecte tijd was om dat te doen, dus ja dat deed ik dan ook meteen. Ik zie wel wat het wordt.
Maargoed, toen las ik dus ineens dat het komende week, of weken, gaat vriezen, en flink ook, say what? Het is al bijna lente, hoor! Soort van extra jammer omdat er binnenkort een weekendje Brugge in het verschiet ligt. Maarja, dan hadden we dat maar in mei moeten plannen. Komt vast goed, kruipend van kroeg naar café naar restaurant en weer naar het hotel. In een dekbed, ofzo.

O ja, nog een winter-minpunt: DE GRIEP. Er is nu blijkbaar een epidemie. Eeuwige discussie tussen cfers, wat ontwijk je wel, wat ontwijk je niet? Het liefst doe je normaal je ding, maar mocht je door je "laksheid" toch een griep oppikken kan het serieus flink fout gaan. Zo vertelde een mede-fysio-long-patiënt mij gisteren nog hoe hij twee jaar geleden door een griep op de IC belandde. Dat willen we niet he! Maargoed. Soms moet je ergens heen en is de bus en/of metro de enige optie, dus dan maar fingers crossed dat het goed gaat. Het enige wat ik echt ontwijk, zijn mensen waarvan ik weet dat ze ziek zijn, en jammer dan als ik daardoor een feestje moet missen. Al vind ik eigenlijk dat als je echt erg ziek bent, je zelf gewoon thuis moet blijven in plaats van je bacillen overal rond te sproeien. Ik bedoel, rot op, echt.

ANYWAY. Eigenlijk voel ik me verder best oke-ish en merkte ik gisteren progressie bij mijn fysio-fiets-activiteit. Dat was lang geleden. En naast een uurtje sporten/ouwehoeren (het was zo'n dag) zette ik ook nog 7000 stappen, wat gewoon meer is dan mijn dagelijkse doel, en dat doel hoef ik dus op een fysio dag niet eens te halen van mezelf (nee hoor, ik ben niet obsessief verder). Dus what?! Gevolg was wel s avonds kapot op de bank, en nu eigenlijk ook aardig leeggezogen gevoel, maar 6000 stappen moet vandaag lukken. Ik denk dus dat ik me fit voel, maar het verschilt wel echt per dag, en zodra ik me goed voel ben ik ook meteen weer bang dat dat nooit lang kan duren. Jezus Sandy, doe toch eens normaal. Maar hopelijk toch wel herkenbaar ofzo?

Nou, ik denk dat ik jullie aardig bijgepraat heb zo, en o ja, gelukkig nieuwjaar nog! Dat 2018 maar beter mag worden dan 2017.

X