Jeetje mensen, waar zitten we toch in met z'n allen? Dit gebeurt toch alleen in films? Ik loop elke dag wel met een halve blog in mijn hoofd, maar het daadwerkelijk typen vind ik lastig. Maar het moet er nu toch echt uit.
Hebben jullie dat ook, dat als je wakker wordt, nog niet helemaal "aan" bent en gewoon lekker ligt. En dan ineens is daar de realiteit die binnen knalt:
"Papa is er niet meer. Bam."
"Je zit midden in een pandemie. Bam."
Wie wil er dan eigenlijk nog uit bed komen? Lekker dramatisch,maar serieus, het leven is er dit jaar niet makkelijker op geworden. Maar elke dag lukt het weer, uiteraard wel met koffie om te beginnen. En ik bedenk me ook vaak, als mijn moeder het lukt, lukt het mij ook. Zij zit in deze pandemie ook ineens zonder mijn vader. En ze gaat ook "gewoon" door. Staat op, maakt eten, doet boodschappen, gaat sporten. En dat is alles behalve makkelijk. Dus besef ook even hoe een geluk je hebt als je samen met iemand in deze halve lockdown zit.
Soms slaat de paniek wel een beetje toe moet ik zeggen. Alsof er een enorme dreiging buiten rondhangt. Soms wil ik bijna aan Remco vragen hoe het was in "the Outside" nadat ie terugkomt van werk (meestal niet chill, omdat ie constant agentje moet spelen voor stomme mensen die alles verpesten voor de rest). Al is het natuurlijk niet zo dat ik helemaal niet buitenkom. Ik ging gewoon weer naar de fysio toe, tot afgelopen donderdag, toen besloot ik het even te pauzeren. Voornamelijk om de stress die het me erna geeft. Verder laat ik Chara uit en ga ik regelmatig bij mijn moeder langs.
Toegeven dat je bang bent is natuurlijk niet cool. Ik ben ook niet de hele dag angstig, maar soms is het er ineens. Ik heb net 5% longfunctie terug gewonnen en die hou ik graag, ik voel me fitter, m'n CT scan ziet er beter uit, wauw! Des te banger om dat weer te verliezen. Ik ben ook niet alleen bang voor mezelf, maar maak me ook zorgen om mijn dierbaren, dat zij het ergens oplopen. Ook vind ik het echt vreselijk voor de horeca die weer moest sluiten, serieus hoor, ik word daar echt heel verdrietig van. Het enige wat wij kunnen doen is eten en bierpakketten bestellen (goh, wat moeilijk!) bij de restaurants en kroegen die dit organiseren (en dan liever niet via Thuisbezorgd).
En dan de evenementen, de concerten. In mei zouden wij zelf naar een concert van DOOL gaan. En dat was al vrij bijzonder omdat zoiets veel energie kost en dat dus niet vaak voorkomt. Dat werd uitgesteld naar januari, maarja, ik vrees dat het dan nog niet veel beter is, in ieder geval niet voor mensen zoals ik, die dus kwetsbaarder zijn. Maar wanneer zie ik dan Rianne van Dorst eens in real life? Ik bedoel, #goals enzo.
Misschien vraag je je af wat ik verder doe als afleiding. Nou, als mijn paniekhoofd het toelaat, ga ik lekker aquarellen en dat maakt me heel rustig. Ik heb een online cursusje gedaan (superleuk, via @studiocremers) en de afgelopen maanden steeds meer materiaal online besteld, meer verf, meer kwasten, meer papier. Meer! Je moet wat! Verder haal ik soms wat boeken bij de bieb, en is er natuurlijk altijd nog Netflix. Hier wat ongevraagde tips (want echt, niemand zit ooit echt op andermans kijktips te wachten, maar deze moet je echt zien)
- Emily in Paris- Ben je fan van Sex and the city? Deze serie is van dezelfde makers. I LOVE IT. Enige minpunt, het is maar 1 seizoen en het zijn korte afleveringen. Ik was er zo doorheen. Maar heerlijk verstand op nul serie.
- Lucifer- Veel seizoenen! Lange afleveringen. Het wordt omschreven als een "komische fantasie politie-serie". En ja, dat is het inderdaad. Spannend, grappig, sexy.
- The Umbrella Academy- Twee seizoenen! Geweldige serie. Gewoon kijken die handel. Zo'n serie waar je in zit en zo spannend en bizar is (niet eng ofzo) dat je jezelf erop betrapt dat je met je mond open zit te kijken.
Oke, tot de volgende blog maar weer, en ehh ja, afgezaagd, maar stay safe.
