Ik wilde de titel eerst "OMG, ik ben al twee jaar 39!" noemen, maar dat vond ik ook weer zo lame. Maar ik wilde het grapje toch even maken, dus bij deze. Verder kan ik niet ontkennen dat het toch echt al weer een jaar verder is, en ik officieel een veertigplusser ben inmiddels. Nou ja, ontkennen gaat trouwens best zolang ik een onbekend persoon in de waan laat dat ik ergens in de dertig ben. Andere mensen zien mijn rimpels en slappe gezichtshuid kennelijk niet, maar mijn spiegel, en de spiegel in de lift laten dat toch echt zien.
Voel ik mij inmiddels een volwassen veertiger? Absoluut niet. Ik heb me het hele jaar afgevraagd hoe het kan. Ik voel me tien jaar jonger. Geestelijk dan. Vroeger leek 40 gewoon best oud, een leeftijd waarop je echt volwassen bent en nooit meer onzeker of awkward bent. Maar ik ben nog steeds best onzeker, en awkward al helemaal, in a good way, I guess. Wel minder dan twintig jaar geleden hoor! Inmiddels weet ik steeds beter hoe ik gewoon mezelf mag zijn en dat dat goed is, en dat je op die manier ook de mensen aantrekt die je vrienden worden en blijven, door gewoon jezelf te zijn, nah! Who knew.
Inmiddels heb ik al een boek gelezen over veertigers, ehm, hoe heette die ook alweer. Even google-en hoor. O ja, "Volwassenen bestaan niet". Die titel sprak me enorm aan, en was leuk en herkenbaar, behalve de stukjes over werk/carrière en kinderen. En eigenlijk lees ik dat in veel, zeg maar alle artikelen over veertigers,terug, wat natuurlijk ook best logisch is, en is het niet het ene, is het wel het andere, dus of kind, of carrière,
Oh shit. Ik heb het alledrie niet! Nou ja, ik kan nu in ieder geval zeggen dat ik twee maanden terug nog in Dublin zat. En dat vond ik ook ver. En mooi. Maar een carrière is er niet, en kinderen ook niet. Bedankt CF! Dat klinkt niet leuk, en misschien wat hard, maar zo is het wel. Mijn carrière als apothekersassistente (.....) strandde in 2010. Maar het was awesome en ik heb in ieder geval een jaar of 12 gewerkt als een normaal functionerend persoon. Kinderen mis ik persoonlijk niet. Ik weet niet hoe dat zou zijn als ik gezond was. Nu denk ik alleen maar, HOE DAN!? En ik kan mij dus niet voorstellen dat ik het wel zou willen, als ik dus gezond was, eigenlijk, want ik heb er niet veel tranen om gelaten. En ik geniet van mijn nichtje en neefje, die groeien als kool (I must be 41 for saying this).
Maar dat neemt niet weg dat het soms lastig is om te zien dat de (gezonde) mensen om je heen, wel gewoon groeien in dingen, en kinderen krijgen/willen, en zeg maar echt een toekomstbeeld hebben. Dan lijkt het soms alsof je stil staat, en zelfs achterblijft, terwijl iedereen doorgaat. Vriendschappen verwateren ietwat, of gewoon helemaal. Maar er komen ook nieuwe mensen op je pad, en zo is het levon! Ja, ik schreef levon.
Ik wil absoluut niet dramatisch overkomen verder hoor. Ik ben happy en weet je wat er bij mij groeit? Een moestuin! Ik zou daar regelmatig over bloggen but I didn't. Maar op mijn instastory laat ik de vorderingen zien!
Tot de volgende blog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten