Picclijn

Vandaag liet ik een picclijn "zetten". Weer eens wat anders dan een tatoeage. Het is een soort infuus maar dan met een lijntje tot aan een vat bij je hart. Zit prima en minder belastend voor je aderen. En meer bewegingsvrijheid! Dit was nodig omdat ik na maanden (ja, het is te erg) kwakkelen eindelijk toegaf dat ik me eigenlijk veel fitter zou moeten voelen, dus aan de longarts-bel trok voor een intraveneuze antibiotica kuur. Ben ik drie weken zoet mee, maar dit kan gewoon lekker thuis. Sjouw het geheel alleen de hele dag met me mee, in een tasje. Dat went.

Vanochtend 9 uur stond de afspraak. Ik sta normaal niet eens om 9 uur op, laat staan dat ik dan al ergens moet ZIJN. Dat was al een drama opzich, misschien wel erger dan die hele drie weken AB. Grapje hoor. Denk ik.

Is dat teveel gevraagd?

Anyway. Richting A'dam. Vaders rijdt, doet ie met liefde en dat waardeer ik zeer. Ochtendspits, dus op tijd weg, maar alsnog te laat want mega file door ongeluk. Dus alles in de soep, we moeten een uur wachten voor ik geholpen kan worden. Maar, eenmaal aan de beurt verloopt alles voorspoedig, met drie man sterk staan ze voor me klaar. Letterlijk drie mannen. Altijd goed. 

"Moet mijn BH uit?" Vraag ik twijfelachtig. (kan ik me nooit goed van vorige keren herinneren)

"Nee hoor, daar kijken we wel doorheen"

Aaah. Oke. Dus. Gelukkig denk ik nooit door, ofzo. 

Ze bedoelen natuurlijk met hun supersonische apparatuur om te kunnen zien waar de aderen lopen om de lijn goed te plaatsen. Duh.

De mannen zijn jolig, de lijn zit er in voor ik het weet. 

Daarna nog even de AB ophalen bij de apotheek aldaar. Nog minstens een half uur wachten, maakt niet uit hoor, m'n vader en ik zijn allebei al met pensioen.

Geweldige thuiszorg-mevrouw heeft me inmiddels aan de AB aangesloten, ik kan ze altijd bellen als er wat is, geeft een veilig gevoel.

Nu op de bank en straks sushi bestellen, omdat het kan en omdat ik dat waard ben ;-)