Woensdag 6 mei. Mijn driemaandelijkse controle afspraak in het ziekenhuis gaat niet door. In plaats daarvan zal ik gebeld worden. Om 11 uur. Ik ga wat eerder uit bed voor mijn ochtend dingen en het lukt ook nog om een goede wandeling met de hond te maken, in een ietwat versneld tempo op de terugweg. Uiteraard ben ik ruim op tijd thuis.
11 uur. Ik zit klaar. Echt ontspannen kan ik dan niet, dus ik neem me voor om na het gesprek lekker koffie te maken en op het balkon op te drinken.
11:10: Hmmm, ik moet poepen. Nou, dat kan even niet hoor.
11:20: Kut, ik had gewoon naar de wc kunnen gaan. Nu kan 't al helemaal niet meer, of wel? Oke, ik ga nu naar de wc, mijn buik is alweer dagen lastig, dus ophouden lijkt me een slecht idee, een gemiste kans zelfs! Ik zet het geluid van de telefoon uit, ik kan niet gestoord worden tijdens dit delicate proces. Desnoods bel ik terug.
Oke, gelukt, en ik ben nog niet gebeld, win!
11:30: Ik word onrustig, ik ga wel even stofzuigen. Telefoon op trilstand en in kontzak. Oh. de stofzuiger zit vol, even legen. Oh. De vuilnisbak is vol, even vervangen. Oke, stofzuigen maar! Oh. Hij is leeg. Gisteren vergeten op te laden. Derp!
Ondertussen is Remco weer terug van een boodschap en gaat koffie maken. Ik gooi mijn sokken uit en doe slippers aan. Met koffie genieten in de zon!
Stiekem check ik nog even mijn online dossier of ik me niet vergist heb in datum en tijd, nee, echt vandaag. Fuck it allemaal, voor mijn part bellen ze helemaal niet meer, radio KINK gaat aan!
13:00: Mijn arts belt. Toch wel blij om en hij had een prima reden voor uitlopen. "Geeft niet hoor", hoor ik mezelf zeggen. Hij laat me voluit praten over de moeilijke tijd die ik gehad heb en eigenlijk nog steeds in zit. Mijn arts is de beste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten