Papa

 Love this picture.

Ik wil al zo lang wat schrijven over hoe het gaat, maar waar moet ik beginnen? Er is zoveel gaande. De Corona crisis is fucked up maar nog steeds niet mijn grootste zorg. Het maakt al het andere wel een stuk moeilijker. Inmiddels is mijn vader alweer zes weken en een dag geleden overleden. Hoe kan dat in godsnaam zo snel gaan? Ik kan nog niet eens bevatten dat hij zo ziek werd. Nadat we hoorden dat de kanker terug was en er geen behandeling meer mogelijk was, was hij binnen twee weken overleden. Je zag 'm elke dag achteruit gaan, zijn eigen ik verdween langzaam. Praten ging moeizaam, hij was enorm mager geworden. Kon alleen nog in bed liggen. Wat een tegenstelling tot zijn normale fitte zelf.
 
De laatste avond waren we met z'n vieren bij elkaar, mijn moeder, broer, ik en m'n vader. Die avond zou hij in slaap worden gebracht. De dag erna overleed hij pas echt. Nadat wij drietjes gegeten hadden, zaten we om hem heen, een beetje beduusd. Ineens vroeg m'n vader, is er al koffie? De morfine had hem tijdelijk een opleving gegeven. M'n moeder zette koffie en de woonkamer vulde zich met die heerlijke koffiegeur. M'n vader genoot intens van letterlijk zijn laatste kopje koffie, en benoemde dat ook. Daarna zei hij over ons alledrie wat moois, dit deed ons allemaal enorm goed, we hadden het nooit verwacht.  Het heeft mij kracht gegeven om verder te gaan.
 
De crematie was heel bijzonder. Zeer intiem omdat we vanwege de Corona maar weinig mensen konden uitnodigen. Dit was lastig, maar mede hierdoor was het een hele bijzondere dag. Met elkaar sloten we de kist, afschuwelijk maar ook heel mooi, en onwerkelijk. Eigenlijk gaat het ook als een roes aan je voorbij zo'n dag, het grootste deel huilend. Maar de liedjes waren perfect, hij heeft er zelf ook nog een paar kunnen uitzoeken.
 
Het is een hele uitdaging om mijn, ons leven, weer op te pakken, mede doordat Corona ervoor zorgt dat er maar weinig kan. Mijn familie en ik hebben elkaar al die tijd wel veel gezien, onmogelijk om dat niet te doen, in zo'n situatie, je hebt elkaar keihard nodig. En zo ontstond er een kringetje die alleen elkaar zag, dus veilig genoeg. Ik ben ontzettend trots op mijn moeder hoe ze er mee omgaat, en hoe ze mijn vader verzorgd heeft tot de laatste dag, zoveel liefde tussen hun die laatste weken, dat is eigenlijk ook een hele mooie herinnering, hoe triest het tegelijkertijd ook is. Uiteraard was die liefde er altijd al, maar het werd denk ik even uitvergroot.


 

Hierboven een foto van ons laatste weekendje weg met z'n allen, dit was in oktober. Hoe bijzonder dat we dat toen nog gedaan hebben, totaal niet wetende wat ons te wachten stond.

Ik merk dat ik over mijn grenzen gegaan ben. Ik dacht ook dat ik onoverwinnelijk was. Beetje moe? Dat verdween zodra ik gewoon doorging. Maar de laatste dagen lijk ik wel uitgeput. Ik moet nu dus even pas op de plaats maken en de dagen wat rustiger houden, en gewoon toegeven aan slapen overdag. Ook start ik even een oraal kuurtje na overleg met mijn longarts. Hopelijk is dat afdoende.