vrijdag 16 juni 2017

Ziekenhuisplog!


Pfff, wat is er nu weer gebeurd?


Vrijdagmiddag longbloeding, omdat ik donderdagochtend ook al een kleintje had, en de laatste tijd sowieso iets vaker dan dat je wil, belandden we op de SEH van het AMC.


What are the odds?? Nou, best groot, als je een CF-BFF hebt. Lieve S moest ook op de SEH zijn, dus ja, gek genoeg een soort van gezellig. Ik zou zelfs met haar en haar vriendin mee terugrijden (tot grote hilariteit van mijn longarts, die ik dit later vertelde) maar helaas pindakaas, nadat ik weer weg mocht, besloten mijn longen weer even te gaan borrelen en was het weer raak. Terug naar binnen dus.



En ja, toen mocht ik blijven, Dit is zaterdag, nog niet op de longafdeling maar gewoon een afdeling die plek had. 


Ondertussen op de longafdeling beland. Logistiek ging er nog iets niet goed, als in ik kreeg geen lunch. Hongerig ging ik op zoek. *foto-bewerking-skills van vriend P*



Overdag struin ik wat door het ziekenhuis heen, met m'n paal.



Dit soort dingen worden elke dag sowieso 1 keer gedaan. Verder gebeurd er weinig, ik moet blijven ter observatie, en maandag of dinsdag wordt er een CT scan gemaakt, dacht ik. Later blijkt dat er sowieso een embolisatie gepland staat. Gadverdamme. Is dat niet wat overdreven?


s Middags bezoek gehad van lieve vrienden, wat een fijne break was. Vervolgens eten. Naaah, serieus niks mis mee! Aardappelpuree, lekker, broccoli altijd goed, vegetarische cordonbleu? Jammie. 


Zondag, familie op bezoek, lekker gezellig beneden hangen. s Avonds komt Remco met een goede vriend langs, al met al best druk, maar ik hoef verder toch niks te doen ;-)


We spoelen even door. Dit is dinsdag, vroeger dan verwacht word ik opgehaald voor de embolisatie. Op basis van mijn oude ct scan weten ze al dat er kwetsbare plekken zijn, en tijdens kunnen ze live zien waar ze precies moeten zijn. Ik ben enorm zenuwachtig, ik wil deze shit niet. Maarja, weinig keus. Ik krijg een mooi blauw ziekenhuis hemd aan en so it begins. Twee radiologen doen het werk, waarvan vooral eentje, en de andere, ouder en meer ervaren vermoed ik, meekijkt en aanwijzingen geeft, ik heb absoluut niet de indruk de de radioloog die "in mij bezig is" het niet vaker gedaan heeft, ze geven mij het gevoel dat ik echt in goede handen ben. Als de verlossende woorden "wij zijn klaar hoor!" door de kamer galmen ben ik extreem opgelucht. Meteen erna doen ze nog even een picclijn erin zetten, maar dat is echt een ingreep van niks vergeleken bij de embolisatie. Ik heb amper door dat ie erin gezet wordt, mijn gedachten zijn compleet ergens anders.
In mijn ader in mijn lies, wordt een plugje gedaan, ipv een drukverband. Nu hoef ik maar drie uur plat te liggen ipv zes uur, wat een verademing!


Terug op de afdeling. Nog platliggend maar vrolijk en opgelucht. Remco is inmiddels bij me en maakt me constant aan het lachen. 


Na drie uur mag ik uit bed en racen we naar beneden! Ik nog even in een rolstoel omdat we niet willen dat mijn been meteen weer blauw wordt/openspringt of whatever (de embolisatie gaat via je lies naar je longen, zeg maar) Daarbij doet ie ook behoorlijk pijn dus lopen is even erg lastig. Oh ja. Het mondkapje moet ik alleen op de longafdeling zelf op, zodat je mede cf patienten niet kunt besmetten met jouw bacteriƫn, en andersom natuurlijk.
Ik eet een wrap en drink koffie, het smaakt superlekker allemaal, aangezien ik semi-nuchter de embolisatie in moest.
Nadat Remco weer weg is komt mijn broer spontaan langs, leuk! Vervolgens zit mijn eigen longarts bijna een uur bij me te kletsen, ook leuk!


Zomaar nog een avond maaltijd shot. Kip pilav. That was good. Tijdens kijk ik Gossip Girl. Mijn ziekenhuis avond ritueel.


Woensdag haal ik mijn eerste Starbucks. Latte macchiato. Prima te doen. Maar ik ben nu niet een Starbucks fan ofzo hoor, als je dat soms dacht. 



Ook koop ik twee boeken bij AKO. Moet kunnen. Moet toch de dag een beetje doorkomen. Er is gelukkig nog wel visite van Remco en mijn schoonmoeder. Ik had de hoop met ze mee terug te kunnen maar helaas kan het thuis infuus nog niet geregeld worden die dag, bummer! De volgende dag komen ze weer en mag ik wel mee hoor.


Dan maar weer even messenger-video-chatten met de liefste die avond.


Keep calm and change your own IV's. Oftewel ik ben sinds gistermiddag thuis. Dit is maar een fractie van de infuus chaos met dozen vol benodigdheden. Je voelt je serieus een halve verpleegkundige zo. Ik moet shizzle oplossen en in de zak spuiten, niks kant en klaar hoor. Jammer genoeg was de levering niet compleet en moest ik er weer achteraan bellen. Het gekke is dat ik me dan eigenlijk een beetje een apothekersassistente voel, zoals vroeger. En dan denk ik, o ja, ik bel voor mezelf. 


Al met al een enerverende week! Ziekenhuis is vervelend, maar wat had ik een enorm lieve verpleegkundigen waarbij ik mijn ei kwijt kon (lees:janken en slap ouwehoeren) en niks tekort kwam. Nu weer wat herstellen en proberen mijn toch weer wat toegenomen angst voor weer een bloeding onder controle te houden. 

X