Let's do this!
Met een hartslag van 100 zat ik in het vliegtuig, samen met Remco (zwetend vastgeklemd aan de stoel voor zich, want vliegangst en eerste vlucht) en achter ons, onze totaal relaxte vrienden, we gingen namelijk gezellig met z'n viertjes! Saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) daalde naar rond de 86 toen we echt op hoogte waren, ja, dat voelde onprettig, en met een mondkapje op extra naar, dus die deed ik op en af, lekker nuttig dus, tegen de rondvliegende virussen.
Eenmaal geland was ik al best opgelucht, want mijn longen hadden geen gekke dingen gedaan! En we waren niet neergestort, dus win-win.
Hallo Dublin!
Eenmaal in het hotel was het tijd om even bij te komen, onze vrienden gingen al meteen Dublin in, maar ik had er al even genoeg activiteit opzitten. En dat is natuurlijk prima
Zo hebben we dus veel dingen apart gedaan, iedereen in zijn eigen tempo, maar wel veel samen gegeten. Remco zit er wat energie betreft wat tussenin, met zijn krakkemikkige gewrichten. Uiteindelijk zijn we (Remco en ik) die eerste middag naar de dichtstbijzijnde pub gelopen en hebben daar een Guinness besteld, ik bedoel, duhh? Dat smaakt daar dus echt beter dan hier hoor, echt een zijdezachte, heerlijke, bijna chocolade-achtige, koude vloeistof die over je tong glijdt, ik weet niet hoe ik het preciezer omschrijven kan. Het is gewoon goddelijk. En daar zitten, met een Guiness, in Dublin, is voor mij dus al fantastisch.
Vervolgens heb ik dus ook echt van elk dingetje keihard genoten. Gewoon daar op straat lopen, beseffen dat ik daar ben, dat mijn gezondheid het nog toelaat (Ik denk echt dat dat zonder Orkambi niet het geval geweest was). Bij een straatmuzikant moest ik dan ook bijna huilen, want dat doet muziek met mij. Lame!
De eerste Guinness! #perfectie
Ook een best groot hoogtepunt vond ik The Long Hall Pub. Jullie kennen vast het programma The Layover van Anthony Bourdain (RIP)? Ik ben sowieso groot fan van hem, en er is een hele aflevering over Dublin. Per toeval kwamen we de tweede dag die pub tegen die ook in zijn programma genoemd was. Ik had'm zelfs op een lijstje met pubs en eetgelegenheden (hallo eetlust) gezet maar waren nog helemaal niet op zoek. Ik zag het en hoorde meteen in mijn hoofd Anthony's stem de naam van de pub zeggen zeg maar, ehhh, is dat normaal? We wilden er iets eten maar dat was er niet, dus oke, Guinness dan maar weer! Aan de barvrouw vroeg ik of dit inderdaad de pub was waar hij was geweest, en ja, hij had zelfs op dezelfde plek gezeten als ik. En even de aflevering snel terugkijkende nu, was dat inderdaad zo. Aldaar kregen we de tip om naar een kerkhof te gaan met een bijzondere 150 oude pub ernaast, wat we de volgende dag met z'n vieren deden. Prachtig!
Die avond ervoor keerden we na een lekkere maaltijd weer terug naar The Long Hall, gewoon omdat het kan. Maar niet voordat we langs de welbekende Temple bar gelopen waren.
The Long Hall Pub
Temple bar
Gravedigger's pub met het kerkhof erachter.
Nou ja, ik heb uiteraard nog veel meer foto's, maar dat is voor niemand interessant. To sum up, ik heb genoten, een angst overwonnen, enorm lekker gegeten en gedronken. Het was ook nog eens prachtig weer terwijl ik regenachtige dagen verwacht had in eerste instantie. Ik moet enorm bijkomen van dit "avontuur", want het heeft me echt bergen energie gekost en ik hoop dat ik niet ziek word, maar dat zien we dan wel weer ;-)
Tot snel Dublin! <3