(Geen commentaar.)
Hoe vaak we ook roepen dat het niet om de cijfers gaat, maar om hoe je je voelt, toch doen ze ontzettend veel met je. En stiekem gaat het er gewoon wel om! Vorige week blies ik weer een longfunctie, waar ik enorm tegenop zag omdat ik de afgelopen keer het laagste ooit geblazen had, namelijk 38%. Dat was geestelijk ook echt een dip, want onder de 40. Nou, nieuwe ronde, nieuwe kansen, van te voren al dagen alle scenario's in mijn hoofd, ik zou hetzelfde kunnen blazen, dan is het stabiel, maar dus is het ook wat het is. Ik zou lager kunnen blazen, zeer deprimerende gedachte, want waar houdt het op?! Ik zou weer 40 kunnen blazen, oh my god wat zou ik dan blij zijn!
En toen blies ik dus gewoon fucking 41%. Een enorme zucht van opluchting ontsnapte uit mijn mond, met een ietwat fronzende jonge enigszins goed uitziende longfunctie dude. Dus ik legde uit waarom ik zo blij was. Dat begreep ie uiteraard.
Vervolgens zat ik stralend bij de longarts en verpleegkundige, gewicht was ook beter dan de keer ervoor, dus alles was fan-tas-tisch. En dat terwijl ik me een week voor die hele longfunctie echt belabberd voelde, en bijna overtuigd was dat ik een antibiotica kuur nodig had. Het gefeest had er natuurlijk stiekem wel ingehakt. Maar langzaam herstelde ik helemaal vanzelf, nou ja, door natuurlijk goed voor mezelf te zorgen, veel rust, goed eten, extra sprayen, extra huffen.
Afgelopen week deed ik wat testjes bij de fysio, zodat ze kunnen zien of er nog wat verbetering, of verslechtering is, ten opzichte van een paar maanden eerder. Hier heb ik ook nooit veel zin in, want je moet tot het uiterste, anders heeft het, vind ik althans, weinig zin. Ik wil zelf veel te graag weten hoe ik ervoor sta en wat ik kan. Oa deed ik een fietstest. Ik start op 25 watt met fietsen, en elke minuut moet er 10 watt bij. Stond eerst de fysio er nog naast om mee te kijken, laten ze me nu mijn gang gaan, ik kan dus cheaten als een gek, maar waarom zou ik? Braaf doe ik de test, en kom in een bepaalde flow, doortrappen en ademhalen, goed uitblazen, diep inademen, uiteraard mag ik deze test met zuurstof doen. Na een minuut of 10 komt de fysio nieuwsgierig meekijken, zo zo, goed bezig! Ik kan niet reageren want geen lucht, ik moet door! Uiteindelijk ontploft mijn hoofd, hij bonkt en doet pijn, mijn benen voelen slap alsof ik een hypo heb. Saturatie 82. Maar ik kwam gewoon tot 145 watt, het hoogste wat ik ooit gehaald heb in mijn fysio-carrière. Meestal heb ik 125 watt, en in augustus was het zelfs een "deprimerende" 115 watt. Fysio trots, ik trots, wat een goed gevoel geeft dat. Vervolgens bleek mijn beenkracht ook nog eens met een grote sprong vooruit gegaan te zijn, nou ja! En die cijfers geven me dus een enorme positieve boost. Dat alles wat ik er voor doe niet voor niks is, of zou er ook gewoon een portie geluk bij zitten??
Ik ben er van overtuigd dat Chara ook echt bijdraagt aan mijn, momenteel, goeie conditie. het dagelijks moeten wandelen, weer of geen weer, het is gewoon fucking goed! Vandaag was ik echt niet buiten gekomen als ik geen hond had, want manmanman wat was het vies koud en mistig. Twee keer nam ik me een mini rondje voor, maar twee keer liep ik toch wat verder, want ik geniet van dat blije monster die me net dat stapje meer laat zetten.
Kom op vrouwtje, you can do it!
(oke, waarschijnlijk denkt ze gewoon, hey, ik wil verder, schiet es op mens, met je overdreven gehoest)
Eenmaal thuis is ze ook best moe hoor!
Tot de volgende blog of plog!
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten