My Dublin adventure.

Tijd voor een blog! Ik was namelijk een paar dagen naar Dublin. En dat vind ik bijzonder. Ik wilde het al best lang, maar liet me tegenhouden door stomme angsten, met stip op 1: longbloeding krijgen in het vliegtuig, door het vliegen. And what not, zeg maar. Mijn longarts moedigde me aan gewoon te gaan, want je moet wel kunnen leven! Ook al kon hij niet ontkennen dat het vliegen een bloedinkje zou kunnen triggeren. Voor de zekerheid kreeg ik dan ook medicijnen mee die een eventuele bloeding zouden helpen te stoppen, en een extra antibioticakuur. Behalve de inpakstress (van alle medische dingen) en het moeilijk vinden om de hond achter te laten (met last minute geregelde oppas-toppers, wegens opeens niet doorgaande huidige oppas, not stressfull at all!!) was ik er klaar voor.
Let's do this!

Met een hartslag van 100 zat ik in het vliegtuig, samen met Remco (zwetend vastgeklemd aan de stoel voor zich, want vliegangst en eerste vlucht) en achter ons, onze totaal relaxte vrienden, we gingen namelijk gezellig met z'n viertjes! Saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) daalde naar rond de 86 toen we echt op hoogte waren, ja, dat voelde onprettig, en met een mondkapje op extra naar, dus die deed ik op en af, lekker nuttig dus, tegen de rondvliegende virussen.

Eenmaal geland was ik al best opgelucht, want mijn longen hadden geen gekke dingen gedaan! En we waren niet neergestort, dus win-win.

Hallo Dublin!

Eenmaal in het hotel was het tijd om even bij te komen, onze vrienden gingen al meteen Dublin in, maar ik had er al even genoeg activiteit opzitten. En dat is natuurlijk prima eigenlijk niet natuurlijk, klote lijf. Het gekke is, dat het mij dan echt verbaast dat "normale mensen" helemaal niet hoeven uit te rusten van de reis zelf. Iets doen als we aankomen, huh, wat, is er een andere optie dan liggen? En zo verbaasde het mij eigenlijk de hele vakantie door wel, hoeveel energie iemand normaal gesproken heeft. En ik dus niet. Want normaal gesproken voel ik me in mijn thuis-ritme best wel "fit". Ik kan de hond uitlaten, wat huishouden doen, een sociaal dingetje op zijn tijd, en sporten. Niks mis mee, maar vergeleken met anderen is het dus eigenlijk best weinig. Ik bedoel niet dat ik jaloers ben, absoluut niet, slechts verbaast en het was ook best confronterend.
Zo hebben we dus veel dingen apart gedaan, iedereen in zijn eigen tempo, maar wel veel samen gegeten. Remco zit er wat energie betreft wat tussenin, met zijn krakkemikkige gewrichten. Uiteindelijk zijn we (Remco en ik) die eerste middag naar de dichtstbijzijnde pub gelopen en hebben daar een Guinness besteld, ik bedoel, duhh? Dat smaakt daar dus echt beter dan hier hoor, echt een zijdezachte, heerlijke, bijna chocolade-achtige, koude vloeistof die over je tong glijdt, ik weet niet hoe ik het preciezer omschrijven kan. Het is gewoon goddelijk. En daar zitten, met een Guiness, in Dublin, is voor mij dus al fantastisch.

Vervolgens heb ik dus ook echt van elk dingetje keihard genoten. Gewoon daar op straat lopen, beseffen dat ik daar ben, dat mijn gezondheid het nog toelaat (Ik denk echt dat dat zonder Orkambi niet het geval geweest was). Bij een straatmuzikant moest ik dan ook bijna huilen, want dat doet muziek met mij. Lame!

De eerste Guinness! #perfectie

Ook een best groot hoogtepunt vond ik The Long Hall Pub. Jullie kennen vast het programma The Layover van Anthony Bourdain (RIP)? Ik ben sowieso groot fan van hem, en er is een hele aflevering over Dublin. Per toeval kwamen we de tweede dag die pub tegen die ook in zijn programma genoemd was. Ik had'm zelfs op een lijstje met pubs en eetgelegenheden (hallo eetlust) gezet maar waren nog helemaal niet op zoek. Ik zag het en hoorde meteen in mijn hoofd Anthony's stem de naam van de pub zeggen zeg maar, ehhh, is dat normaal? We wilden er iets eten maar dat was er niet, dus oke, Guinness dan maar weer! Aan de barvrouw vroeg ik of dit inderdaad de pub was waar hij was geweest, en ja, hij had zelfs op dezelfde plek gezeten als ik. En even de aflevering snel terugkijkende nu, was dat inderdaad zo. Aldaar kregen we de tip om naar een kerkhof te gaan met een bijzondere 150 oude pub ernaast, wat we de volgende dag met z'n vieren deden. Prachtig!
Die avond ervoor keerden we na een lekkere maaltijd weer terug naar The Long Hall, gewoon omdat het kan. Maar niet voordat we langs de welbekende Temple bar gelopen waren.

The Long Hall Pub

Temple bar

Gravedigger's pub met het kerkhof erachter.

Nou ja, ik heb uiteraard nog veel meer foto's, maar dat is voor niemand interessant. To sum up, ik heb genoten, een angst overwonnen, enorm lekker gegeten en gedronken. Het was ook nog eens prachtig weer terwijl ik regenachtige dagen verwacht had in eerste instantie. Ik moet enorm bijkomen van dit "avontuur", want het heeft me echt bergen energie gekost en ik hoop dat ik niet ziek word, maar dat zien we dan wel weer ;-)  

Tot snel Dublin! <3