De oude vrouw haalde weer eens een nachtje door

Nou, en dat heb ik geweten. Alhoewel ik mezelf natuurlijk niet echt als oud beschouw, voelt mijn lichaam soms wel zo, in tegenstelling tot hoe mijn goddelijke lijf eruit ziet.
Oudjaarsdag, bewust geen fysio afgesproken, alles op een laag pitje, en 's middags een "slaapje" in de planning. Want immers moest ik minstens tot 12 uur wakker blijven. Dat slapen lukte niet echt, want in deze buurt werd er al de hele dag keihard geknald, maar beetje een uurtje liggen met een muziekje op de achtergrond doet ook al wonderen.
Nou, ik moet zeggen, de avond verloopt super, ik kak niet halverwege in! We doen niks bijzonders verder (behalve dan knus samen gegourmet, dat is toch best bijzonder burgerlijk ), voor Chara is het fijner als we thuis zijn, zeker rond 12 uur, ook al is ze amper onder de indruk van het geknal. Rond 11en komt goede vriend M langs wat er meteen ook voor zorgt dat ik wat wakkerder blijf. De bedoeling is dat we om 1 uur naar de kroeg gaan, alwaar een gezellig oud&nieuw feestje is. Dat wordt natuurlijk later, ik durf ten eerste niet door de knallen te fietsen, ten tweede hangen er dan nog teveel kruitdampen. Rond half twee vertrekken we, inmiddels zou ik net zo lief naar bed willen, ik ben doodmoe en heb het koud, nog maar wat paracetamol erin en gaan, ik ga bij Remco achterop de fiets, dat scheelt enorm veel energie. Eenmaal in de kroeg bevind ik me aan de bar met drie glazen champagne, Remco en M hoeven de "gratis" champagne niet. Oh, geef maar aan mij ja, lekker nee, vies nee, gewoon, weg te krijgen zeg maar het is gratis en het is alcohol.
Het is supergezellig met veel vrienden en bekenden, als ik naar de klok kijk is het ineens al drie uur, de tijd waarvan ik dacht ik naar huis zou willen/moeten. Maar we zijn er net?! En ik voel me super. Nog maar een biertje en lekker dansen en sjansen.

En toen was het zes uur in de ochtend. We slepen onszelf naar huis en storten in bed. Wat een super avond! De volgende dag is 1 grote brakheid. De dag erna ook.

Gelukkig is er Chara die ervoor zorgt dat je soms wel naar buiten moet. Maar die dag, zaterdag, hebben we een "biertjes-doen-afspraak" met mijn broer en schoonzus, van te voren denkende dat ik dat energie technisch wel zou redden. Omdat de zin om te gaan groter is dan wat dan ook, sleep ik mezelf de stad in en heb wederom een hele leuke avond, die toch weer later werd dan verwacht. Met ook iets meer bier. Die zondag voel ik me dus zwaar k*t, lichamelijk, maar geestelijk des te beter. Die avond staat er een gezellig etentje in de planning met mijn ouders (want jarige papa) en broer en alles. Wederom enorm gezellig, helaas niet zoveel eetlust en moeier dan moe, maar gelukkig zaten mijn neefje en nichtje tegenover mij om me wakker te houden.

Inmiddels ben ik nog steeds niet helemaal fit, maar er lijkt een stijgende lijn te zijn, afgelopen dagen sliep ik veel en mijn hele lijf voelde pijnlijk, soort van spierpijn. Longen voelen absoluut niet chill, maar volgende week controle bij de longarts dus we zien het wel weer. Ik heb absoluut nergens spijt van, maar wel weer geleerd dat ik na een "zware avond" wat meer rust moet plannen.
Chara is in dit soort dagen echt mijn redding, anders zou ik amper de deur uit gaan, ik heb zelfs nog niet gesport deze week omdat ik het gewoon echt niet trok, maar wel flinke wandelingen gemaakt, en zonder die beweging zou het nu pas echt een puinhoop in mijn longen zijn, dat weet ik zeker.

Dus, na dagen slonzen, laat opstaan, en te weinig eten, ga ik morgen weer flink mijn best doen, te beginnen met weer goed sporten, half 11 staat er al een afspraak bij de fysio, dat wordt echt ruk met opstaan maar het wordt echt tijd voor een beter ritme. Ook zit mijn hele bovenlijf een beetje "vast" qua spieren, en na het sporten is dat toch altijd wat meer soepel. Het is me ook weer eens enorm duidelijk gemaakt hoe belangrijk dat sporten is, het gaat allemaal niet vanzelf in dit CF lijf, het is soms een baan opzich, maar echt!

Tot de volgende blog!